Ik vraag haar wanneer ze zich voor het laatst kind heeft gevoeld, zonder de verantwoordelijkheden die bij een volwassene horen. Ze hoeft niet lang na te denken:
‘Toen ik ongeveer negen jaar oud was.’
Daarna kwamen er problemen rondom gedrag, drugs en loverboys in haar gezin. Zij voelde zich verantwoordelijk voor haar jongere zusje en haar ouders gaven haar, wellicht zonder dat zij dit doorhadden, steeds meer grote-mensen-verantwoordelijkheden. Dit gedrag werd haar aangeleerde patroon, met als gevolg dat zij op haar 24e met een burn-out tegenover mij zit.
Verantwoordelijkheid is een interessant fenomeen. Ligt er te veel op je bordje, dan lukt goed presteren vanzelf een keer niet meer. Het vermogen van een mens houdt ergens op. Nog los van de tijd die er in een dag zit. Aan de andere kant kan het hebben van te weinig verantwoordelijkheid ook spanning geven. Het is belangrijk inbreng te hebben bij wat er speelt en daar zorg voor te mogen dragen.
Zowel te veel als te weinig verantwoordelijkheid is niet goed voor je en kan stress opleveren. Het hebben ervan moet in balans zijn. Je hebt genoeg autonomie nodig, maar moet niet te veel hooi op je vork ervaren.
Hoe zit dit bij jou? Welke verantwoordelijkheden draag jij en welke horen niet bij jou? En hoe hou jij dit in balans?
