‘Wat is de belangrijkste minuut van jouw leven?’ De jongeman voor mij denkt even na. Hij blijkt niet één belangrijkste minuut te hebben, hij heeft er zelfs een paar. Openhartig vertelt hij over deze belangrijke minuten uit zijn leven, sommige als pareltjes, andere als donkere schaduwen.
Als je mensen deze vraagt stelt, krijg je vaak een meervoudig antwoord. Het is ook lastig kiezen, als je al een tijdje meedraait op deze aardbol. De overeenkomst tussen de minuten die opkomen is dat ze hebben bepaald hoe de koers van een leven is geweest. Ze waren allemaal belangrijk in het verleden. Maar dat is wat het is: het verleden. Aan die minuten kan je niets meer doen, ze zijn een gegeven.
De man voor mij zit hier echter niet om zijn verleden te veranderen. Hij is hier, omdat hij heeft besloten dat hij zo niet meer verder wil. Hij wil de grip op zijn leven terugkrijgen, eigen keuzes maken en weer genieten van wat er is. Terwijl we dit opnieuw belichten, concludeert hij zachtjes: ‘Daar gaan de minuten uit mijn verleden mij niet bij helpen.’
Ineens ziet hij het, het inzicht dat zijn behoefte om telkens opnieuw aan het verleden vast te houden doet wankelen: de belangrijkste minuut van het leven is de minuut die voor je ligt.
