Soms, als iemand mijn coachingsruimte heeft verlaten, blijf ik nog even zitten. De ogenschijnlijk lege kamer voelt nog gevuld met de energie van het gesprek en met de emoties die er mochten zijn. Soms geniet ik na van mooie momenten. En vaak heb ik ook even de tijd nodig om los te laten wat ik heb meegevoeld.
Vandaag doet het me denken aan een uitspraak die ik eens las: ‘Een coach moet wel meeleven, maar niet meevoelen.’ Ik snap dit niet. Ja, als je ‘meevoelen’ interpreteert als me(d)elijden, dan snap ik dat dit niet helpend is. Het levert niemand iets op, als ik in een sessie de pijn van de ander overneem. Zitten er straks twee zoekende mensen in de kamer. Niet handig.
Voor mij betekent meevoelen in de coaching dat ik mijn werk vanuit een diepe empathie kan doen. Als ik naar het verhaal van de persoon tegenover mij luister, bedénk ik niet hoe dit voor de ander moet zijn, ik laat mijn lichaam dat aan mij vertellen. Het enige dat ik hierin te doen heb, is hiernaar te luisteren. Zo kan ik teruggeven wat ik ergens bij voel, wat het met mij doet en bij mij oproept. Er zit geen oordeel in, het is open en zacht. Het is de liefdevolle spiegel die de ander vaak nodig heeft.
Zo zittend naast die lege stoel voel ik vooral dankbaarheid voor het vertrouwen dat ik hierin van de ander heb gekregen.
