De kleine vrouw zet een schaal met zwartgekleurde brokken op het tafeltje. Ik zit in de kleermakerszit op de grond en bekijk de inhoud met enige argwaan. Na haar vriendelijke aandringen stop ik een brok in mijn mond. Tot mijn verrassing blijkt dit de lekkerste dadel te zijn die ik ooit heb geproefd.
Ik ben in het mooie Marokko. Samen met twee vriendinnen heb ik de afgelopen uren door Jbel Saghro gelopen, de valleien en gebergtes van de Anti-Atlas. Na uren wandelen nodigde gids Hamou ons uit bij deze kleine, tanige vrouw, die hoort bij de nomaden van dit gebied. Hamou vertelt ons dat zij de ‘man’ in huis is. Ze is in de zeventig, zelfvoorzienend en werkt nog hele dagen. Zij leeft hier o.a. met haar honden, die niets moeten hebben van ons indringers. Als de vrouw de honden van het terrein heeft weggejaagd, komt zij met een grote grijns en gebalde armspieren terug. Met haar valt niet te spotten.
Op de muren van haar huis, de honden en wat kleden na lijkt deze vrouw weinig te bezitten. En toch, nog voor wij onze schoenen naast het kleed hebben gezet, staan de heerlijke dadels op het tafeltje. Het zelfgemaakte brood en de olijven volgen snel. Zij lacht naar ons en wij bedanken haar zo goed als we kunnen. Voor de dadels en het brood. Maar meer nog voor haar tijd, de ontvangst in haar huis en de kleine inkijk in haar leven. Zonder dat wij elkaar kunnen verstaan geeft deze vrouw ons de immense waarde van het delen mee.
Het lijkt in het rijke Westen soms zo moeilijk om de ander iets te gunnen. Maar om te kunnen delen, hoef je niet rijk te zijn. Delen kent vele vormen, van kennis tot eten en van tijd tot liefde. Het vraagt om mildheid en openheid naar anderen toe. Delen maakt niet dat je minder hebt, delen verrijkt.
