Ik had in mijn leven soms zo graag een routeplan willen hebben. Of een bewegwijzering bij een ingewikkeld kruispunt. Soms was alleen maar weten wat mijn volgende stap zou zijn al genoeg geweest. Dit verlangen had ik in tijden van crisis, zoals liefdesverdriet, rouw of somberheid, maar ook bij grote beslissingen als het kopen van een huis of het aangaan van een nieuwe baan. Kon iemand me maar vertellen wat ik moest doen!
Uiteraard waren er vele ‘iemanden’. Zoveel mensen, zoveel meningen. Ik hoorde ze aan en nam hun visie soms zelfs over. Maar uiteindelijk kwam ik erachter dat ik het zelf moest doen. Want ik was niet de ander, ik was ik.
Ik vraag en krijg nog regelmatig goede hulp vanaf de zijlijn. Maar ik ben er inmiddels ook achter dat ik de enige ben die echt weet wat er in die kluwen van gedachten, wensen en gevoelens van mij verstopt zit. Bij elke gebeurtenis zit er dus maar één ding op: ademhalen, mijn voet optillen en de volgende stap zetten.
Hoe ziet jouw pad eruit? Welke volgende stap mag jij gaan zetten?
