Ik kwam vorige week dit artikel tegen: https://www.ad.nl/ad-werkt/zo-vertel-je-de-baas-dat-je-tegen-een-burn-out-aan-zit~ad832d3c/ In dit artikel worden waardevolle tips gegeven over hoe jij het beste het gesprek met je werkgever kan aangaan over de spanningsklachten die jij ervaart. Hartstikke goed natuurlijk, maar er zit wel een cruciale stap voor: het herkennen en erkennen van die signalen bij jezelf. En als ik kijk naar de mensen die ik in mijn coachingpraktijk begeleid, dan is juist dit zo makkelijk nog niet.
Ik zie mezelf nog zitten, in het (glazen!) kantoor van mijn teamleider. De vrijdag ervoor had mijn moeder mij de vraag gesteld hoe het écht met mij ging. De rest van dat weekend kon ik niet stoppen met huilen, zonder dat ik wist waarom. Ik was één brok ellende. Zo ook die maandagochtend, toen ik op advies van een bevriende collega toch maar bij mijn leidinggevende aan de bel trok. Huilend, hortend en stotend. Maar ging ik vertellen dat ik spanningsklachten had? Welnee, ik vroeg of ik misschien eventueel alsjeblieft af en toe onder werktijd naar een coach mocht.
Dat ik niet veel later toch thuis kwam te zitten, had ik niet aan mezelf te ‘danken’, maar aan mijn oplettende omgeving. En daar zit volgens mij de crux: bij de spiegels die jouw omgeving jou voorhoudt.
Een kenmerk van mensen met spanningsklachten is dat ze willen dóórgaan. Nog een tandje erbij. Het is dan juist de omgeving die jou objectiever bekijkt en merkt dat het niet meer gaat. Terugkijkend was dat ook bij mij zo – ik had hun signalen alleen stelselmatig naast me neergelegd.
Heb je het druk, misschien te druk? Dan zijn de mensen om jou heen goud waard. Luister naar hen én neem hun observaties voor waar aan. Pas als je in de spiegel durft te kijken die zij jou voorhouden, kan je stappen zetten naar een goed herstel.
