Ze zat niet lekker in haar leven. De somberheid van een depressie hing regelmatig als een schaduw over haar heen. Toch ging het langzaam wat beter. Met twee goede vriendinnen ging ze op vakantie naar een ander continent: andere mensen, andere cultuur, andere taal. Uren reden ze door verlaten, rauwe natuur. Ze praatten met vreemden en sliepen onder de sterrenhemel. Ze genoot.
En toch, uit het niets, werd het weer donker om haar heen. Ondanks dat ze dit al vaker had meegemaakt, schrok ze ervan. Onbewust had ze gedacht dat ze haar problemen thuis had kunnen laten. Ze wist wel beter natuurlijk. Maar toch… En nu zat ze daar, op een prachtige plek met lieve mensen. Ze voelde pijn en verdriet. Ze had destructieve gedachten. En bovenop dat alles durfde ze haar vriendinnen er niet mee lastig te vallen.
Pas toen de donkere dagen wegdreven en het plezier weer door haar heen borrelde, kon ze helder naar deze dagen kijken. Diep van binnen had ze deze vakantie ook als een vlucht gezien. Weg van alles thuis, weg van alle moeilijke en verdrietige vraagstukken. Maar zo werkt het niet. En ze realiseerde zich opnieuw: je kunt naar de andere kant van de wereld reizen, je kunt vluchten in drank, drugs of Netflix – maar je neemt jezelf altijd mee.
