Hij is begin dertig en straalt rust uit. Onder zijn kalme oppervlakte broedt er echter van alles. Hij heeft een heftig jaar achter de rug: in zijn familie is er een aantal keer sprake geweest van ernstige ziekte en overlijden. En niet lang geleden is hij voor het eerst vader geworden, van twee prachtige exemplaren tegelijk. Verdriet en geluk bestonden naast elkaar.
Hij heeft het allemaal prima doorstaan, zegt hij. Maar zijn lichaam zegt iets anders. Als we een fractie dieper op dit onderwerp ingaan, zie ik de eerste barsten in zijn harnas ontstaan.
‘Het lijkt me heftig, zoveel achter elkaar,’ zeg ik.
Hij kijkt me aan.
‘Je hebt duidelijk goed voor de mensen om je heen gezorgd. Wat mooi! En wie zorgde er voor jou?’
Hij kijkt weg.
Terwijl de tranen schoorvoetend over zijn wangen beginnen te rollen, zegt hij zachtjes: ‘Ik weet het niet.’
Soms zijn we zo goed in het zorgen voor anderen, dat we vergeten om voor onszelf te zorgen. Dat is voor een poosje helemaal niet erg. Daarna is het tijd om weer aan jezelf denken. Het is belangrijk om je verhaal kwijt te kunnen, om op te laden en om te kunnen reflecteren op wat er is gebeurd. Dat geeft je de kracht om weer door te gaan. En om weer voor anderen te kunnen zorgen.
