Daar sta ik, op de derde dag van mijn opleiding. Ik heb de opdracht gekregen om bij presentaties meer vanuit mezelf te vertellen. Meer mezelf te zíjn. De drieëntwintig mensen voor me kijken mij aandachtig aan en wachten op wat ik ga vertellen. Ik adem diep in mijn buik en begin mijn verhaal. Het gaat goed. Mijn stem blijft rustig en ik vertel vanuit mijn eigen gevoel.
Totdat er met een gigantische rotvaart een duiveltje uit een doosje komt. Met een grote grijns landt hij op mijn schouder en gaat daar niet meer weg. Het is mijn heel krachtige beperkende overtuiging dat ik niet goed genoeg ben. Niet als mezelf in ieder geval. En nog voor ik er erg in heb, ben ik harder gaan praten en heb ik mijn ‘presentatiestem‘ opgezet. Weg authenticiteit.
We hebben allemaal wel zo’n hardnekkige beperkende overtuiging. Het is vaak één van de grote thema’s in ons leven. We ploegen hem door, keren hem binnenstebuiten en denken dat hij daarmee achter ons ligt. Tot dezelfde overtuiging een paar jaar later weer vrolijk langs komt huppelen. Nieuwe situatie, nieuw trigger, maar hetzelfde thema.
Het enige dat je dan kunt doen, is hem opnieuw te lijf te gaan. Weer een laag dieper. Weer een beetje minder sterk.
En weer een stap dichter bij jezelf.
