We etaleren nogal wat tegenwoordig. Op Facebook, Instagram, Twitter, Pinterest en zelfs LinkedIn leggen we onze levens in het zicht. En jij en ik zijn niet de enigen; ontelbaar veel andere mensen doen dit ook. Dat niet alleen, we kijken ook graag bij elkaar. Vol nieuwsgierigheid nemen we een kijkje in het uitgestalde leven van een ander.
Tijdens dit koekeloeren ben jij je er natuurlijk van bewust dat wat er in de etalage van een ander ligt vaak een extra glansje heeft gekregen. Jij weet heel goed dat wat daar ligt versierd is met meer slingers en confetti dan de werkelijke ervaring van iemand was.
En toch…
Toch doet het je wat. Want ondanks dat je dit weet, ontstaat er ergens een klein, knagend gevoel. Zij krijgt het wél voor elkaar. Hij kan blijkbaar alles tegelijk. Zij kent ontzettend veel mensen. Hij doet alleen maar leuke dingen en krijgt er nog voor betaald ook.
We willen zo niet denken, maar die gedachten zijn er voor we er erg in hebben. En soms hebben we er niet eens erg in. Soms uiten ze zich in een gevoel van falen, van minderwaardigheid of van ‘zwak’ zijn.
Denk dan eens aan een pizza. Want leren kunnen we altijd en overal. Zelfs van een pizza. Of beter gezegd: van Haemin Sunim.
