Soms komt er iets op je pad waarvan je direct weet dat het een blijvende indruk zal maken. Voor mij zijn dit de workshops die we de afgelopen weken in verschillende gevangenissen hebben gegeven.
Flarden van het verleden schemerden door in de woorden van de gedetineerden. Emoties werden in eerste instantie zichtbaar als frustratie en woede. Angst vond een weg naar buiten in de vorm van stoer vertoon. Maar langzaam lieten ze hun masker zakken, voorzichtig, niet meer gewend om te kunnen vertrouwen. Stille pijn werd zichtbaar. Schaamte, schuld.
Juist deze mensen, die zo vaak liefde en aandacht moesten missen vanaf hun jonge jaren, hebben het nodig om gezien te worden. Door ons, door het personeel, door elkaar.
Dus zijn we telkens opnieuw op zoek gegaan naar het kwetsbare, naar de zachtheid die in ieder van ons zit. En die vonden we. Mannen die elkaar hielpen. Vrouwen die een knuffel gaven. Uitgesproken broederschap. Kippenvel bij complimenten. Tranen van ontroering door oprechte woorden. Liefde.
Boven alles voel ik dankbaarheid voor deze mannen en vrouwen die een stukje van zichzelf met ons wilden delen. Daar is moed en kwetsbaarheid voor nodig. Juist zij, vaak gezien als ‘uitschot’ van de maatschappij, hebben me geraakt, ergens diep in mijn ziel.
