Op een donderdagochtend was ze ineens in elkaar gezakt. Het kwam volkomen uit het niets; ze had het op geen enkele manier zien aankomen.
Ja, de weken ervoor was ze wel wat grieperig. Maar het weer was ook zo omgeslagen. En ze kwam regelmatig met de verkeerde boodschappen thuis, wat ze weet aan die enorme voorjaarsmoeheid. Misschien had ze ook wel hooikoorts ontwikkeld – dat kon toch, als je al volwassen was? Dat ze slecht sliep had vast met de klussende buren te maken. Dit allemaal had er natuurlijk voor gezorgd dat ze het overzicht op haar werk kwijt was, wat eigenlijk niets voor haar was. Ze had zich dus nog wat harder ingezet om alles voor elkaar te krijgen.
Gestrest? Zij? Nee hoor, viel wel mee.
Tot ze dus ‘ineens’ flauwviel, midden op de werkvloer.
Anderhalve week later zat ze bij mij. En weer een paar weken later kon ze voorzichtig gaan inzien dat haar lichaam haar wel degelijk signalen had gegeven. Die waren klein begonnen en bij gebrek aan reactie steeds heftiger geworden. Tot ze letterlijk op ‘uit’ werd gezet.
Luisteren naar wat jouw lichaam jou te vertellen heeft, is lang zo makkelijk nog niet. Het vraagt om actie, die gekenmerkt wordt door rust. Ademen. Mijmeren. Uit het raam staren. Voelen.
En merk dan eens op welke wijsheid er in jouw lichaam verborgen zit.
