Om mij heen zit een grote kring gedetineerden. Al snel tijdens deze workshop merken we veel negativiteit bij de mannen op, een normaal verschijnsel in een gevangenis.
In de gesprekken luisteren we vooral naar ze en erkennen we wat er speelt. Langzaam werken we toe naar één van onze favoriete momenten: de complimentenronde.
Na onze uitleg hierover ga ik achter de eerste gedetineerde staan, een stoere jongen van midden twintig. Ik leg mijn handen op zijn schouders en vraag aan de rest van de groep wie er voor hem een compliment heeft. Verschillende handen gaan omhoog. Na zo’n drie, vier complimenten vraag ik hem hoe dat is om zoveel positieve opmerkingen te krijgen. De grijns op zijn gezicht zegt alles.
In het volgende half uur gebeurt er iets magisch: de grote ruimte waarin wij zitten lijkt wel te worden geladen met de meest positieve energie denkbaar. Aan het einde van de ronde zitten alle mannen met een glimlach op hun gezicht of een twinkeling in de ogen. Net als wij trouwens.
Woorden lijken soms maar woorden. Maar woorden kunnen zo krachtig zijn, helemaal als ze in positieve zin en uit het hart worden gebruikt. Of zoals één van de mannen verwoordde: ‘Ja man, het doet goed om dit te horen. Maar het doet net zo veel om een compliment te geven.’
En zo is het.
