Ik weet nog goed hoe ik als kind geïntrigeerd was door het proces van rups naar vlinder. Het was niet alleen dat bizarre verloop van het gek kronkelende beestje naar het mooie sierlijke dier, maar ook de vlinder zelf bleef me fascineren. Als hij stil zat en ik hem goed kon bekijken, zag ik vaak alleen zijn donkere vleugels. Maar als hij deze opende en met zachte bewegingen verder vloog, bleek hij de mooiste kleuren en patronen te hebben.
De vrouw voor me doet me aan zo’n vlinder denken. Zij straalt. Wat een verschil met een paar maanden geleden toen ze met een grauw gezicht bij mij binnen kwam. Met doffe ogen vertelde ze me dat ze het niet meer wist. Alles niet. Ze was moe, niks lukte en bovenal vond ze zichzelf verre van leuk.
Zij heeft hard gewerkt. Haar weg liep vol kronkelige bochten en onverwachte kuilen. Maar ze groeide. En haar ondergrond werd steviger. Het was geen makkelijke weg. Het proces van ontpoppen was er één vol kracht en moed. Maar net als bij een vlinder werd zij hier juist sterker door. En dat maakt dat zij nu haar vleugels uit kan slaan.
Vandaag is haar laatste keer bij mij. Ze heeft weer vertrouwen in zichzelf en durft alleen verder te vliegen. Met al haar mooie kleuren zichtbaar voor de wereld.
