Vijftig jaar is hij. En hij zou ongetwijfeld een charismatische man zijn geweest, als die verstoring in de aansturing van zijn zenuwen er niet was. Op zijn twintigste in een rolstoel. Sinds drie jaar oorsuizen en bijna doof. Hij ziet niet ontzettend goed, maar zijn vrienden hadden toch echt eerder een bril. Ouderdom, hè!? Zijn vingers vergroeien naar binnen. Het spreken gaat moeizaam. Maar zijn ogen hebben lichtjes. Door zijn nieuwe hoorapparatuur klinkt iedereen om hem heen als Donald Duck. En hij lacht. Hij geniet van alles wat hij nog kan. Tot dat op een gegeven moment ook niet meer mogelijk zal zijn.
Anderhalf uur later stap ik op mijn fiets. Ik ben geraakt door deze eenzame man, die zich zijn leven zo anders had voorgesteld. Zo kan het ook zijn. Domme pech. Een paar cellen die niet snappen wat ze moeten doen. En ik prijs mezelf gelukkig. Ik voel de striemende regen in mijn gezicht, fiets tegen de wind in en geniet van het feit dat ik dat kan.
