Het is kerstavond 2009. Ik zit in Ghana bij Hand in Hand, een liefdevolle gemeenschap voor verstandelijk beperkten. De zonnige feestdag heeft plaatsgemaakt voor een donkere avond. Wij zitten buiten, de krekels tjirpen. Met een grote lach op het gezicht komt Kofi Asare bij ons zitten, één van de oudere bewoners. Kofi Asare is misschien wel verstandelijk beperkt, bovenal is hij enorm muzikaal begaafd. Rustig pakt hij zijn keyboard. In de stilte van de avond zet hij de eerste tonen van ‘Stille Nacht’ in. Wij luisteren. En zachtjes beginnen we met hem mee te zingen, ieder in zijn eigen taal: Twi, Engels, Duits, Italiaans en Nederlands. Het is zesentwintig graden en ik heb mijn teenslippers aan. Toch had ik zelden een sterker kerstgevoel dan nu.
Kofi Asare spreekt een taal die verder gaat dan onze grenzen. Zonder één woord te zeggen is er een grotere verbondenheid ontstaan dan de verschillen in onze afkomst zijn.
Hoe zou het zijn, als we allemaal zonder oordeel naar elkaar zouden kijken? Of naar onszelf? Hoe zou het zijn, als we ons zouden verbinden zonder aandacht te geven aan cultuur, uiterlijk, geslacht, geloof of intelligentie? Laten we een taal spreken die universeel is. De taal van muziek. De taal van de lach. Of de taal van de liefde.
Fijne kerstdagen gewenst.
