Voor mij zit Jack. Hij is een jongeman van midden twintig die de afgelopen jaren in detentie heeft gezeten. Hij heeft, niet expres welteverstaan, iemand vermoord. Dat klinkt heftig. En dat is het ook.
De Jack die voor mij zit is niet de echte Jack. Hij is een acteur. De echte Jack staat anderhalf uur later voor mijn neus. Rustig. Enigszins schuchter.
Jacks verhaal is schrijnend. Hij is verslaafd ter wereld gekomen. Als kind was hij getuige van de drugsdeals van zijn vader. Hij verzorgde zijn verslaafde moeder. Werd door instanties met harde hand in het gareel gehouden. Werd verraden voor geld – door zijn eigen vader. En eindigde uiteindelijk als een ‘moeilijke jongen’ in de gevangenis.
Is dit dan een reden om iemands leven te nemen? Natuurlijk niet.
Maar laten we eens verder kijken dan het gedrag en de mens Jack zien. Hij is iemand die eenzaam is. Iemand die zich verraden en boos voelt. Iemand die zijn hele leven op zoek is naar erkenning, verbinding en vertrouwen. Iemand die ernaar hunkert om gezien te worden. Naar liefde.
Dit gevoel kennen we. Zo’n verlangen hoort bij ons mens-zijn. En zo komt het ineens dichterbij dan we denken. In essentie lijken we als mens namelijk meer op elkaar dan dat we van elkaar verschillen.
