Het is Koningsdag. Ik sta op de stoep van een café te dansen en kijk om mij heen. Ik zie jonge en oude mensen, lichte en donkere huidskleuren en ik hoor verschillende talen om mij heen. We dansen. We praten. We lachen. Alle merkbare of bedachte barrières zijn weggevallen. De mensen om mij heen hebben ogenschijnlijk één doel voor ogen: het naar hun zin hebben. En daarmee hebben ze de wereld teruggebracht tot iets wat net zo simpel als essentieel is.
Want dit bewijst dat er saamhorigheid kan zijn. Ieder festival, concert of Koningsdagfeest zie ik opnieuw dat het bestaat. Het klinkt als een enigszins oubollig woord, saamhorigheid. Maar het betekent niets anders dan verbondenheid. De verbinding die we allemaal zo graag willen ervaren.
Wat zorgt ervoor dat op een dag als deze de veelbesproken grenzen en verschillen tussen mensen wegvallen? De muziek? Het feit dat iedereen weet dat er een feestje is? Of simpelweg de intentie van de aanwezigen om het leuk te hebben met elkaar?
Ik vermoed het laatste en ik vraag me af hoe de wereld eruit zou zien, als we die intentie altijd zouden hebben. Bij de kassa in de supermarkt. In het verkeer. In de wachtkamer bij de tandarts.
Stel je die wereld eens voor… Zou dat niet fantastisch zijn!?
