Soms word ik overvallen door het besef hoe mooi mensen zijn. Vanmorgen in de metro had ik het weer. Ik keek naar de mensen om mij heen en werd geraakt door wat ik zag. Allemaal bijzondere mensen. Allemaal een eigen gezicht, een eigen uitstraling en een eigen stijl. Iedereen uniek.
Toch stappen we bijna allemaal in de valkuil van ‘erbij willen horen’. We passen ons aan aan de mensen om ons heen; aan een bedrijfscultuur, aan vrienden of aan wat wij denken dat de norm is. We streven ernaar om deel van een geheel te zijn. Op zich is dat niet gek natuurlijk, want de oermens in ons heeft dat nodig. Een groep biedt bescherming, dus het is nodig om ons in zekere mate aan te passen.
Maar maken we die mate niet groter dan hij is? Om de veiligheid van een groep te ervaren, hoeven we niet onszelf weg te cijferen. Juist onze verschillen maken ons mooi. De kracht zit hem erin dat we verbinding kunnen maken vanuit die verschillen. Uiteindelijk zijn we allemaal hetzelfde in ons mens-zijn. En allemaal anders in de uitvoering daarvan. Laten we dat bovenal omarmen.
