Ik vind mensen oneindig interessant. En dat maakt dat ik mijn werk zo enorm leuk vind. Er is niets mooiers dan stukjes doorgronden van wie wij zijn. Het doorgronden van zichzelf is ook wat de mensen willen die in mijn praktijk komen. En toch, terwijl ze dit zo hard willen, willen ze het tegelijkertijd vaak ook niet. Ze verlangen ernaar zich beter te voelen, maar gaan soms volkomen in de weerstand als ik de essentiële onderwerpen aanraak.
Ik herken dit van mezelf. Tijdens de begeleiding die ik zelf kreeg in bepaalde fases van mijn leven wilde ik niets liever dan me beter voelen, me verder ontwikkelen en loskomen van mijn eigen beperkende overtuigingen. Tegelijkertijd voelde ik soms een immens groot verzet. Echt niet dat ik deze diepte in zou springen! Het is eng. Het maakt onzeker. En soms gooit het (tijdelijk) alles overhoop. Mijn hoofd wist dat dit goed voor me was. Mijn gevoel, gevoed door angst, was het daar lang niet altijd mee eens.
Dat ik dit zelf aan den lijve heb ondervonden, helpt mij in mijn werk als coach. Ik weet dat er moed voor nodig is om het aan te gaan. Om die sprong te wagen en vol overgave van die hakken naar de tenen te gaan.
